La 13an de septembro, Mahsa Jina Amini, juna virino vizitanta Teheranon kun ŝia familio, estis arestata en la strato fare de la moralpolico pro tio, ke buklo de ŝia hararo elstaris el ŝia vualo. “La knabinoj, kiuj estis en la polickamioneto kun Mahsa vokis min por diri al mi, ke ŝi estis fizike mistraktita de la polico,” ŝia patro diris. Kelkajn horojn poste, ŝi estis prenita en komastaton de la policejo, kie ŝi estis tenita, al hospitalo, kie ŝi mortis tri tagojn poste. Ŝi havis 22 jarojn .

Manifestacioj eksplodis tuj, unue en lia hejmregiono de irana Kurdio, kaj poste disvastiĝis al pli ol 40 urboj tra la lando, kun la partopreno de granda nombro da virinoj, junuloj, maljunuloj, laboristoj kaj studentoj, kun krioj de: Morto al la diktatoro! For la Islama Respubliko! Virinoj, vivo, libereco!. Nek la ŝaho nek la ajatolo!

La subpremo estis furioza: okazis jam dekoj da mortintoj, centoj da vunditoj kaj centoj da arestitoj.

En 1978, la revolucio eksplodis en Irano. La ĝenerala striko paralizis la ekonomion. La gerilaj movadoj atakis la subprem-fortojn. La armeo parte leviĝis kaj transdonis siajn armilojn al la loĝantaro. Laboristaj konsilioj komencis formiĝi. La ŝaho poste fuĝis, lia armeo kaj polico diseriĝis.

En 1979, la registaroj, kiujn la burĝaro provis starigi, estis tro malfortaj por repuŝi la amasojn. Tiam la plej postiĝinta frakcio de la irana burĝaro kaj la terposedantoj subtenis la ajatolon Ĥomejnin kaj la islamajn mulaojn, kiuj kontraŭbatalis la modernigajn rimedojn aplikitajn de la ŝaho. La ŝijaista pastraro povis mobilizi la malriĉan urban loĝantaron unuflanke kaj la studentojn, filojn de la burĝaro, aliflanke. Krome, Ĥomejni estis prezentita kiel kontraŭimperiisma progresemulo fare de la etburĝaj klerikalaj gerilanoj (WIPO Mujahideen) sed ankaŭ de la gvidantoj de la laborista movado: la oficiala “komunista” partio (Tudeh), la maoistaj-kastraj gerilanoj (Fedayines). OGFPI kaj Peykar ), la stalinist-maoismaj sektoj kaj eĉ la “trockista” grupo (HKS). Tio malhelpis la proletaron por ekgvidigi la revolucion.

La pastraro, fidanta je tio, kio restis de la subprema aparato kaj klerikal-faŝismaj bandoj de la ŝaho, gvidis perfortan kontraŭrevolucion en 1979. Ili subpremis la virinan movadon, naciajn minoritatojn, malpermesis strikojn, subpremis ĉian opozicion kaj likvidis milojn da revoluciuloj profitante la militon kontraŭ Irako en 1980.

Tiu ĉi diktaturo ankoraŭ daŭrigas, pli ol kvardek jarojn poste, malgraŭ multnombraj ribeloj, ĉiuj sange subpremitaj. La pli alta pastraro estis integrita en kapitalismo tra impost-esceptitaj “fondusoj”. La reĝimo helpis la sangan Assad-diktaturon en Sirio kaj sukcesis savi ĝin. La sankcioj diktitaj de la Nordamerika Ŝtato tuŝas ĉefe al la laborista loĝantaro.

En Irano, la oficiala malriĉeco-procento estas 46% de la populacio kaj inflacio estas proksimume 60%. La kolero kreskas. Provante malhelpi ajnan movadon, prezidanto Raissi avertis dum la pasinta julio, ke “preventaj rimedoj devas esti prenitaj por malhelpi la malamikojn de Irano kaj Islamo al damaĝo de la religiaj valoroj kaj socio-fundamentoj”, tiel plifortigante la subpremon kun la dungosoldatoj de la reĝimo. La laboristaj kaj etburĝaj virinoj estas precipe ĉikanitaj de la moralpolico, dum la granda burĝaro estis lasataj trankvila.

Hodiaŭ, laboristinoj, la laborista klaso, studentoj kaj junularo denove leviĝas kontraŭ la diktaturo.

Internaciisma solidareco kun la lukto de la iranaj amasoj! Por la virin-libereco por porti aŭ ne la vualon kaj vestiĝi kiel ili deziras!

Por la sekularismo, por ĉiuj demokrataj liberecoj, por liberigo de la politikaj malliberoj.

Ĉesigo de ĉiuj usonaj sankcioj kaj ĉesigo de cionismaj murdoj!

Por la tuja indeksado de salajroj al la plialtiĝo de la vivkosto!

For la islamisma diktaturo!

Ĝenerala striko! Memdefendo de la manifestacioj!

Por registaro kaj laborista kaj kamparana en Irano!