Emperyalist Bir Darbe

21 Ocak’ta, ulusal muhafızların Cumhurbaşkanı Nicolâs Maduro hükümetine karşı gerçekleştirilen darbe girişimi başarısız oldu. Bu girişimin sonunda 27 asker tutuklandı. 22Ocak’ta, burjuva muhalefet partilerinin düzenlediği sokak protestoları devam etti. Zamanın Venezüella diktatörü Mancos Perez Jimenez’in 1958 yılında devrildiği günün yıldönümü olan 23 Ocakta kitle mitingleri son buldu. 23 Ocak 2019’da Venezüella Ulusal Meclis Başkanı Juan Guaido, kendisini ülkenin Cumhurbaşkanı olarak ilan etti. Guaidô, ABD tarafından desteklenen ve finanse edilen, resmi olmayan Demokratik Nişanı( NED) dahil olmak üzere, burjuva bir hareket olan Voluntad Popular’ın bir üyesidir. Guaideo’nun kendisini devlet başkanı ilan etmesinden hemen sonra; Trump onu Venezüella’nın yeni devlet başkanı olarak tanıdığını dektere etti. Trump; Guaido’nun Venezüella halkı tarafından seçilmiş tek meşru başkan olduğunu idda etti. Birkaç saat içinde, Brezilya, Arjantin, Ekvador, Şili, Peru, Kanada hükümetleri Trump ile aynı pozisyonu takındı. Guaido Avrupa’lı devlet başkanlarındanda destek aldı. İtalyan iç işleri Bakanı Emmanuel Salron ve Emmanuel Macron ve SPD Alman Dışişleri Bakanı Heiko Maas, İspanya Başkanı Pedro Sachez’in önerisiyle bir hafta içinde Venezüella’da yeni bir seçim olmadığı taktirde AB ülkelerinin Guaido’yu tanıyacağını beyan ettiler. ABD’nin Latin America’da darbeler geleneği köklüdür. Buradada ABD emperyalizminin Venezüella’daki askeri müdahalesine yol açabilecek titizlikte düzenlenmiş bir organizasyon söz konusudur. Ancak; Maduro rejiminin kendisi hiçbir emperyalist güçten bağımsız değildir. Kanıt olarak, Çin ve Rusya emperyalizmi hemen ABD müdahalesini kınadılar ve Chavezci rejimi savunduklarını, arkasında olduklarını açıkladılar. Hergün üretilen 1.5 milyon varil petrolden 700.000’ini Çin’li tekeller satın almaktadır. Putin ve Xi düzenli olarak Venezüella’nın borcunu yeniden görüşmektedirler.

Cahavezciliğin Krizi

Maduro hükümetine ve PSUV’sine karşı yapılan gösteriler; Bolivarcılık, Chavezcilik ve hatta 21. yüzyıl Sosyalizmi” adı altında uygulanan burjuva milliyetçi politikaların başarısızlığından dolayı; hem kitleselleşti hemde burjuva klikler tarafından istismar edilebilme olanağı yaratıldı. Şubat 1989’da Caracozo’da yoğunlaşan ekonomik ve siyasi kriz neredeyse on yıl sürdü. Yoksullaşan kitlelerin kendiliğinden gelişen isyanı ülkeyi sardı. IMF politikalarının uygulayıcısı olan, o sırada Sosyalist Enternasyonal Başkanı olan Carlos Andrez Penez tarafından yoksul kitlelerin isyanı acımasızca bastırıldı.(3000 ölü) . Orta ve alt ordu hiyeraşisinin bir kısmı, burjuva devletti yeniden inşa etmeye çalışırken, eski egemenlik biçimlerinide restore etmekteydi. Albay Hugo Chavez, bunu başarabilmek için kendisini ulusal burjuvazinin ve işçi sınıfının üzerine yerleştiren, tüm sosyal sınıfları kendi önderliği altında toplayıp, sınıflar arasında hakem rolü gören Bonopartist bir karaktere büründü. Hugo Chavez, Venezüella’da emperyalizme karşı koymayı hedeflediğini, emperyalizme karşı savaştığını defalarca kez dile getirdi. Fakat 1999 anayasasında bile üretim süreçlerini ve kapitalist özel mülkiyeti sorgulamadı. Dış borçların ödemeleri hiçbir zaman rededilmedi, süreç içinde geri ödendi. Petrol kirası özellikle ulusal şirketleri yöneten; Albay Chavez’e yakın olan ordu ile bağlantılı burjuvazinin bir kesmi tarafından devralındı. Bununla birlikte, burjuvazinin ABD’ye yakın olan kesimlerinin toplumsal desteğini kırmak için, Albay Chavez, işçi sınıfının en yoksul kesimlerinin hayatında iyleştirmeler yapan sosyal politikalar izledi. Bu sosyal politikalar Bolivarcı rejiminin emekçi kitlelerin gözünde popiler bir hal almasını sağladı. ABD tarafından desteklenen darbe girişimi 2002’de başarısız oldu, özellikle işçiler Bolivarcı rejimi savundular. İlk darbenin başarısızlığından sonra, Chavez emperyalizm yanlısı komplocuların çoğunu affetti. Petrol enstütüsünün yarattığı güç organlarını dizayn etti. Petrol kirasından gelen gelirler; eğitim ve sağlık sistemini modernize edip, sosyalleştiren uygulamaların finasmanı için kullanıldı. Albay Chavez yoksul emekçi kitlelerin hayatlarını iyleştiren birçok sosyal politika uyguladı ama asla bunu yaparken kapitalist mülkiyet ilişkilerine dokunmadı. 21. Yüzyıl sosyalizmi olarak sunulan uygulamalarda, işçi sınıfının öz yönetim organları oluşturulmadı, işçilerin bağımsız örgütlenmeleri Bolivarcı rejim tarafından engellendi. Tüm burjuva devletlerde olduğu gibi; Bolivarcı Ulusal Muhafızlar grevdeki işçileri ve hükümete karşı gösteri yapan gençleri bastırdılar. İşçi sınıfının devrimci partisinin inşa edilememesi, özellikle Chavez’i destekleyen reformist ve merkezci akımlardan kaynaklanıyor. Pablocu, Mandelci FI ve Grantçı IMT Bonopartist burjuva diktatörlüğü için incir yaprağı görevi gördü. Albay Chavez’i işçilerin protestolarına karşı korudular, bağımsız devrimci işçi partisinin kurulmasını engellediler hatta burjuva bir parti olan PSW’un kurulmasına açıktan destek verdiler. Burjuva devlet rahatsız edilmeden, kapitalizm koruma altına alınmışken” Venezüella’da 21. Yüzyıl Sosyalizmi”nden bahsettiler. Petrol fiyatlarındaki düşüş, dış ekonomik yaptırımlar, yanlış yönetim ve yolsuzluk, emekçi kitlelerin yaşam koşullarının düşmesine ve protesto dalgasının gelişmesine neden oldu. Chavez 2013 yılında öldükten sonra, Maduro başa geldi. Zaten 2006 yılında, eşi ve aile üyelerinden bazıları hükümet içinde kilit pozisyonlara yerleştirmeye başlamıştı.2008 dünya ekonomik krizi nedeniyle petrol fiyatı düşmüş ve bunun sonucunda da dünya emperyalizminin egemenliği altında zayıf bir ekonomi olmanın baskısını yaşamıştır. Aynı zamanda, şehir ve kırsalda işçilerin kötüleşen koşulları nedeniyle grevler ve gösteriler arttı. Devrimci bir İşçi Partisi’nin olmayışı, burjuva muhalefetinin kendisini popüler ve demokrat olarak adlandırışının yükselişini beraberinde getirdi. Venezuella kapitalizmi 2015’ten beri depresyon yaşamaktadır. Bunun kaçınılmaz sonucu olarak aşırı enflasyon, büyük karaborsa, yetersiz beslenme, sıtma, suç oranlarında artış yaşanmaktadır.

Sadece Proleterya Krizi Çözebilir

Üç milyon insan ülkeden ayrıldı. Burjuvazinin Bolivarcı rejimine muhalif kanadı ABD emperyalizmi ve bölgedeki müttefikler ile birlikte; halkın umutsuzluğundan ve işçi sınıfının güçsüzlüğünden yararlanıyor. Venezüella emekçi kitlelerini ABD yanlısı burjuvazinin şirin şarkılarına karşı yaşanacak yanılsamalara karşı uyarıyoruz. ABD yanlısı burjuvazi iktidara gelirse, kalan sosyal kazanımlar alınacak, demokratik özgürlükler zayıflayacak ve işçiler saldırıya uğrayacak. Guaidô ve takipçilerinin açıkça sosyalizm katşıtı şöylemleri, Bolsonara’nun Brezilya’daki gücüyle ortaya çıkan modeli takip ediyor. İşçi hareketine ve emekçi kitlelere karşı yeni bir şiddetli saldırı dalgası başlatacaktır. Venezüella’ya yönelik emperyalist saldırıları önlemek için, uluslarası işçi hareketini mücadeleye çağırıyoruz. Enternasyonalist Komünistler, hem Bonopartist Bolivarcı rejimi hemde emperyalist burjuvazinin ve onun yerel müttefiklerinin planını bozacaktır. Bununla birlikte, emperyalist tehtide karşı Maduro rejiminin herhangi bir imtiyazını eşit olarak redediyoruz. Bir askeri darbe veya yabancı müdahale karşısında, işçiler, köylüler, gençler, yoksul kitleler kendi öz örgütlerini kurarak mücadele etmelidir. Böyle bir direniş, PSUV işçilerinin partizanlarıyla ortak bir eyleme yol açsa dahi, işçi sınıfı bayraklarını karıştırmadan siyasi bağımsızlığını korumalıdır. Sadece darbeye karşı değil, Maduro’nun yozlaşmış rejimine ve ulusal burjuvazinin tamamına karşı mücadeleyi hazırlamak için tüm ülkede direniş ve eylem komiteleri kurmaları gerekmektedir.

Kazanmak için Devrimci Parti İnşası gereklidir